Απαιτούνται νέοι κοινωνικοί πόροι για την ενίσχυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, άμεσα να ενισχυθούν οι χαμηλές συντάξεις

Η κοινωνική ασφάλιση συνιστά θεμελιώδες δικαίωμα και κατάκτηση, η οποία εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται με ένταση στο στόχαστρο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, για το ποιος έχει δικαίωμα και σε ποια ασφάλιση. Σε κάθε περίπτωση, ενώ λοιδορείται για το επίπεδο των παροχών της, εξακολουθεί να εγγυάται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη στους πιο αδύναμους, τους πιο άτυχους, ακόμη και στους πιο ευάλωτους στις πιέσεις για «μαύρη», ανασφάλιστη, εργασία κατά τη διάρκεια του εργασιακού βίου τους. Το ασφαλιστικό είναι ένα από πιο κρίσιμα ζητήματα των σύγχρονων κοινωνιών. Συνδέεται άμεσα με το ποσοστό απασχόλησης, τις εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα, με το εργατικό εισόδημα, την κατάσταση της οικονομίας, τις δημοσιονομικές αντοχές, το δημογραφικό. Ταυτόχρονα, ο ασφαλιστικός χώρος είναι «πεδίο δόξης λαμπρό» για τον ιδιωτικό τομέα, που ανταγωνίζεται τη δημόσια, κοινωνική ασφάλιση εκεί που υπάρχουν κενά ή και δυνατότητες τα κέρδη να είναι μεγαλύτερα από ενδεχόμενες ζημιές.

Επόμενο είναι, με τα στενά κριτήρια της αγοράς που ενστερνίζεται και η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ιδιωτικός ασφαλιστικός τομέας να επιζητεί μια διαρκή εξάπλωση σε βάρος του δημόσιου ασφαλιστικού τομέα. Σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση κινείται η συντριπτική πλειοψηφία των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων, οι οποίοι δικαιολογημένα και ορθά θέλουν την βελτίωση της κοινωνικής ασφάλισης και όχι την ιδιωτικοποίησή της.

Έχει αξία η αναφορά, έστω και με τίτλους, σε κάποιους από τους λόγους που τα τελευταία χρόνια βλέπουμε το σύστημα να επιβαρύνεται όλο και περισσότερο, πέρα από την αυτονόητη επίδραση της σχέσης εργαζομένων – συνταξιούχων, η οποία, όμως, έχει κι αυτή πολιτική βάση, καθώς αφορά το μοντέλο ανάπτυξης, τη διεύρυνση των ανισοτήτων, την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου. Η ληστρική επίθεση στα αποθεματικά των Ταμείων με το PSI, την περίοδο 2011 – 2012 ήταν ένας καθοριστικός λόγος, αν και όχι ο μοναδικός, που οδηγήθηκαν ορισμένοι ασφαλιστικοί φορείς ακόμη και στην ουσιαστική χρεοκοπία. Προηγουμένως είχαμε την υπόθεση των δομημένων ομολόγων με τις κατευθυνόμενες τοποθετήσεις ασφαλιστικών κεφαλαίων, έπειτα από την πολιτική απόφαση για διοχέτευση των αποθεματικών των Ταμείων στο χρηματιστήριο. Επιπρόσθετα, τα ασφαλιστικά Ταμεία υποχρεώνονταν να διατηρούν τις καταθέσεις τους στην Τράπεζα της Ελλάδος, χωρίς να τους επιτρέπεται να αξιοποιήσουν καλύτερα επιτόκια για τα αποθεματικά τους. Αν πάμε ακόμη πιο παλιά, έχουμε να θυμηθούμε τα διαβόητα «θαλασσοδάνεια», που επίσης αντλήθηκαν από τα διαθέσιμα των Ταμείων, για να μετατραπούν σε «δανεικά και αγύριστα».