Oμιλία στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Είναι πραγματικά όμορφη σήμερα αυτή η πλατεία, μας είχε λείψει. Δύο χρόνια μετά είναι αναντικατάστατη δυνατότητα να κουβεντιάζουμε βλέποντας τη γλώσσα του σώματος, κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. Γιατί, καλές είναι και οι διαδικτυακές συνεννοήσεις, διαβουλεύσεις, αλλά το κυρίαρχο σώμα, εσείς, εμείς όλοι, νομίζω ότι είναι αναντικατάστατο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, έχουν ακουστεί μέχρι τώρα πολλές και ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις και νομίζω, κάνοντας μία αναδρομή από το ‘16 μέχρι τώρα, ότι πρέπει να σταθούμε σε ορισμένα σημεία, για να κατανοήσουμε, να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα αυτής της πυκνής πορείας. Είναι πολύ μεγάλο το διάστημα και δεν φτάνουν τα λίγα λεπτά μιας παρέμβασης για να κουβεντιάσεις για τις εμπειρίες της κυβέρνησης της Αριστεράς, να συζητήσεις για τα δυόμισι χρόνια της αντιπολίτευσης, να δεις το ρόλο του κόμματος στην κυβέρνηση τότε αλλά και τώρα.
Άκουσα πριν το σύντροφο Παύλο Πολάκη και τον παίρνω σαν παράδειγμα, για να υποστηρίξω ότι αμέσως μετά το ‘19 κάναμε μια αστοχία. Ξεκινήσαμε, ως το μοναδικό κόμμα που έχασε μετά τις εκλογές, μια συζήτηση για τον απολογισμό της διακυβέρνησης. Αλλά τον αφήσαμε στο ράφι, δεν κουβεντιάσαμε. Άκουσα, λοιπόν, το σύντροφο Παύλο που έκανε μια κριτική για τα 37 δισεκατομμύρια. Έχω ακούσει, όμως, το σύντροφό Αλέξη Τσίπρα να λέει ότι εμείς τιμούμε την πολιτική μας, που άφησε τα ταμεία γεμάτα με 37 δισεκατομμύρια. Τι γίνεται λοιπόν; Κάποιος κακοπροαίρετος θα έλεγε ότι ο Παύλος είναι αντιπροεδρικός. Τα ακούσαμε αυτά, ας τα αφήσουμε στην άκρη. Ας αφήσουμε την ενοχοποίηση των απόψεων, τη στοχοποίηση των διαφορετικών απόψεων. Εδώ χρειάζεται ειλικρίνεια, χρειάζεται διάλογος, σύνθεση, συλλογικότητα. Αυτά είναι που χαρακτηρίζουν την ανανεωτική ριζοσπαστική Αριστερά. Αυτά είναι στην ταυτότητά μας, στο DNA μας. Από αυτές τις αξίες πηγάζει η διαφορετική σχέση με την πολιτική, που εμείς θέλουμε να έχουν όχι μόνο τα μέλη μας, αλλά να είναι και η εικόνα που εκπέμπουμε προς την κοινωνία. Γιατί, λοιπόν, πάνω σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα, το κορυφαίο ζήτημα της οικονομικής πολιτικής, δεν καθίσαμε να κάνουμε μια αποτίμηση. Ποιος έχει δίκιο, ο σύντροφος Πρόεδρος ή ο σύντροφος Πολάκης;
Γιατί δεν καθίσαμε να κουβεντιάσουμε τις καλές μας προθέσεις στον τομέα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που, όμως, οδήγησαν τελικά σε ένα Βατερλό; Γιατί δεν κουβεντιάσαμε, αμέσως μετά, για τα στενά όρια των επενδύσεων, όπως για παράδειγμα του Ελληνικού, που έρχεται και ξαναέρχεται. Αυτά δεν έχουν μόνο μία ιστορική αξία, δεν είναι για να καταλογίσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Είναι για να πείσουμε τον κόσμο ότι έχουμε μάθει από τα λάθη μας, για να δείξουμε τις επιτυχίες μας, για να εξηγήσουμε στον κόσμο ποια ήταν τα ασφυκτικά όρια και κάνοντας αυτή τη συζήτηση να φύγουμε μακριά από τα μνημονιακά «απόνερα».
Γιατί δεν κουβεντιάσαμε για τις δημοτικές εκλογές, που τόσο εργαλειοποιήθηκαν, πολλές φορές και στις μεταξύ μας συζητήσεις, βγάζοντας νούμερα που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα; Όχι γιατί πήγαμε καλά, αλλά για να δούμε τι σημαίνει πραγματικά κοινωνική γείωση. Γείωση στην Αυτοδιοίκηση, στους μαζικούς χώρους. Το αναφέρω ιδιαίτερα διότι πέντε μήνες πριν από τις εκλογές ανέλαβα γραμματέας, σε μία κατάσταση του κόμματος που πραγματικά δεν μας έδινε κουράγιο κι αυτό δεν έχει να κάνει με οποιαδήποτε προσωπική κριτική, αλλά τα χρόνια της διακυβέρνησης δεν κουβεντιάσαμε ποιος είναι ο ειδικός ρόλος του κόμματος. Ποιος είναι ο ρόλος της κυβέρνησης; Γιατί είχαμε φαινόμενα υπουργών δύο ταχυτήτων, άνθρωποι που άκουγαν τα τμήματα και άνθρωποι οι οποίοι δεν σήκωναν το τηλέφωνο; Αυτά είναι πολύ σημαντικά ζητήματα για να τα αφήσουμε στην άκρη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, πόσες φορές δεν ακούσατε, αυτά τα δυόμισι χρόνια, τη φράση «μα γιατί δεν κάνετε αντιπολίτευση;». Κατά τη γνώμη μου, το περιεχόμενο αυτής της κριτικής δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέθεσε προτάσεις. Προτάσεις κάναμε και για το «Μένουμε Όρθιοι Ι και ΙΙ» και για την ενέργεια έχουμε καταθέσει πρόσφατα και για το ΕΣΥ. Εκείνο που κρύβεται πίσω από αυτή την εκτίμηση, πέρα από τις δυσκολίες να φτάσει το δικό μας το μήνυμα, λόγω της τρομακτικής επιβολής των αντιπάλων μας στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και του ελέγχου που υπάρχει, είναι ότι αυτά που λέγαμε δεν τα έπαιρναν, πολλές φορές, στα σοβαρά. Ακριβώς διότι αυτή η διαδικασία που ανέφερα πριν, ενός βαθυστόχαστου απολογισμού, ήταν που θα μας έκανε να αποκτήσουμε ξανά την αξιοπιστία μας, την εμπιστοσύνη του κόσμου. Αυτό αναδείχθηκε στο μεγαλύτερο πρόβλημα αυτά τα δυόμισι χρόνια.
Αυτό το έλλειμμα δεν βοήθησε και τη, σωστή κατά τα άλλα, στρατηγική της διεύρυνσης να πάρει τον σωστό δρόμο. Και πόσες φορές αυτή η, σωστή κατά τα άλλα, επιλογή δεν παράδερνε σε κατασκευασμένα διλήμματα. Ποιοι είναι με το «3», ποιοι με το «33», ποιοι είναι με τον Πρόεδρο, ποιοι δεν είναι με τον Πρόεδρο, αυτά τα οποία δεν ακούγονταν στις συνεδριάσεις των συλλογικών μας οργάνων, του Πολιτικού Συμβουλίου και των άλλων, αλλά ήταν αυτά τα οποία «γάζωναν» κυριολεκτικά και ήθελαν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη του κόμματος μέσα από εξωθεσμικά κέντρα, είτε των αντιπάλων είτε δήθεν φιλικών κέντρων. Δεν ταιριάζουν σε μας τα μισόλογα, ειλικρίνεια λοιπόν σύντροφοι.
Έχουμε δύο μεγάλα όπλα. Το ένα είναι η ενωτική διάθεση, η σύνθεση. Αυτό το όπλο εξαρτάται από εμάς να το οπλίσουμε. Ναι, λοιπόν, είναι πρόκληση αυτό το συνέδριο, για μια ενωτική σύνθεση απόψεων. Τη στιγμή που καταρρέει ο αντίπαλος δεν μας περισσεύει κανένας, αλλά να το εννοούμε αυτό και να το κάνουμε πράξη. Το μεγαλύτερο, όμως, όπλο μας είναι οι ισχυρές δεσμεύσεις, οι ισχυρές προγραμματικές δεσμεύσεις, που θα απαντούν στα προβλήματα της συγκυρίας. Σ’ έναν κόσμο ο οποίος ζει οριακές καταστάσεις, τον πόλεμο, την κλιματική αλλαγή, τη διεύρυνση των ανισοτήτων, δεν χωρούν μέσοι όροι και μισά λόγια. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει γεννήσει αυτά τα προβλήματα, άρα οι απόψεις μας, οι προτάσεις μας, πρέπει να είναι βαθιά αντινεοφιλελεύθερες και να μεταφράζονται σε συγκεκριμένες, εμβληματικές προτάσεις.
Εγώ θα ήθελα να ακούσω από το συνέδριό μας ότι «ναι, εμείς θα επιδιώξουμε να καταργήσουμε το ΤΑΙΠΕΔ, που μόνο σκοπό έχει την ιδιωτικοποίηση». Ναι, λοιπόν, στο Ταμείο Συμμετοχών για μια διαφορετική διοίκηση των δημόσιων επιχειρήσεων, όχι στο ΤΑΙΠΕΔ που θέλει να ιδιωτικοποιήσει. Ναι, να μιλήσουμε ξεκάθαρα για τα ζητήματα της ενέργειας, τα είπε χθες και ο Πρόεδρος. Αυτή τη στιγμή γίνεται ένα πολύ ενδιαφέρον τραπέζι για την ενέργεια δίπλα. Θα ακούσουμε ότι θα πρέπει αυτό το νεοφιλελεύθερο, κερδοσκοπικό, κατασκεύασμα που λέγεται χρηματιστήριο ενέργειας, να το αναστείλουμε και να το επανασχεδιάσουμε; Η ενέργεια είναι ή δεν είναι κοινό αγαθό; Είναι ή δεν είναι δημόσιο αγαθό; Να λοιπόν πώς κερδίζεις στην πράξη τη διαφορετική ταυτότητα, τη διαφορετική φυσιογνωμία.
Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες τέτοια παραδείγματα σύντροφοι, αυτό νομίζω ότι είναι το μεγάλο επίδικο του συνεδρίου μας, διότι αυτός ο διάλογος γίνεται βέβαια εδώ μέσα, αλλά πρέπει να «βλέπει» προς τα έξω. Αλήθεια, εμείς κρατήσαμε μια ισορροπία ανάμεσα στις καταστατικές αλλαγές που συζητάμε όλο αυτό το διάστημα και τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας; Νομίζω πως όχι. Διότι ακούγεται ότι το μείζον είναι το πώς θα εκλεγεί η Κεντρική Επιτροπή ή ο Πρόεδρος. Διαφωνώ κατηγορηματικά, δεν το υποτιμώ. Διαφωνώ κατηγορηματικά ένα συνέδριο να μην ολοκληρώνει τη συζήτηση εκλέγοντας το ίδιο την Κεντρική Επιτροπή που θα κινηθεί στις κατευθύνσεις, που το ίδιο θα χαράξει. Γιατί αυτή η αποσυσχέτιση; Δεν έχει ανάγκη ο σύντροφος Αλέξης, που ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Κι αν οποιοσδήποτε έχει να πει κάτι άλλο, με συγκεκριμένα παραδείγματα, να έρθει εδώ να το πει φανερά και όχι να το σέρνει από εδώ κι από εκεί.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, πράγματι στο χέρι μας είναι να αρχίσει, με αφορμή αυτό το συνέδριο, αυτό που λέει και το σύνθημά μας, μια νέα αρχή. Οι αντίπαλοί μας, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, που δεν είναι απλά και μόνο του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι μία αντικοινωνική, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, έχει αρχίσει να υποχωρεί ολοταχώς. Νομίζω ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήνουμε τα προβλήματα να περνούν. Έχουμε όλες τις υποκειμενικές προϋποθέσεις, όλες τις δυνατότητες, να βγούμε με έναν ρωμαλέο αντιπολιτευτικό λόγο, αλλά και με μια νικηφόρα πρόταση, έτσι ώστε πράγματι η επόμενη κυβέρνηση να έχει κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, να είναι μια κυβέρνηση, όχι απλά προοδευτική, να είναι μια αριστερή – προοδευτική κυβέρνηση!
Ευχαριστώ