Στις μέρες μας, όλο και πιο συχνά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την βία κατά των γυναικών, την ενδοοικογενειακή βία και τη σεξουαλική κακοποίηση. Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτά τα φαινόμενα συσχετίζονται και με άλλες εγκληματικές πράξεις.

Όταν κατανοήσουμε ότι περιστατικά, όπως αυτό της νέας κοπέλας στην Ηλιούπολη, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, αλλά η ακραία έκφραση μιας κατάστασης η οποία σχετίζεται ευθέως με τις διακρίσεις, τα στερεότυπα, την άνιση θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία, τότε μόνο θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στις αναγκαίες ριζικές τομές.

Αυτή η κατανόηση θα καθυστερεί όσο: Υποτιμούμε την ανάγκη υπέρβασης των συντηρητικών στερεοτύπων. Παραμένει ζωντανή η έννοια της πατριαρχίας. Δεν αναγνωρίζεται καν η έννοια της γυναικοκτονίας. Υπονομεύονται οι συλλογικές εκφράσεις της κοινωνίας σε όλους τους τομείς. Αναπαράγεται η κουλτούρα του βιασμού από τις οδούς μαζικής ψυχαγωγίας. Αποφεύγουμε να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά τις ακραίες αντιλήψεις μέσα στα ίδια τα θεσμικά όργανα του κράτους, όπως η αστυνομία.

Σε ό,τι αφορά στην περίπτωση της Ηλιούπολης, είναι φανερό ότι πρέπει να ριχτεί άπλετο φως σε όλες τις πτυχές της υπόθεσης. Δεν χωρά καμία ανοχή. Ταυτόχρονα, είναι άμεση η ανάγκη να ενεργοποιήσουμε, αλλά και να ενδυναμώσουμε τις υπηρεσίες πρόληψης, αλλά και τις δομές στήριξης των θυμάτων, τόσο εντός της αστυνομίας, όσο και ευρύτερα.

Απαίτηση από την κυβέρνηση και την κάθε αρμόδια Αρχή, είναι να λάβει ουσιαστικά μέτρα περιορισμού αυτών των φαινομένων. Η ίδια η κοινωνία θα πρέπει να σκεφτεί και να πράξει συλλογικά, στο δικό της πεδίο δράσης, όχι μόνο για το πως θα περιθάλψει το επόμενο θύμα έμφυλης βίας και εκμετάλλευσης, αλλά κυρίως για το πως θα το γλυτώσει.